อนิเมะ Shadow Pulse: คำสาปคลื่นเงา (EP.1-3 จบ)

ชื่อเรื่อง: Shadow Pulse: คำสาปคลื่นเงา

ตอนที่ 1: เงาที่เดินตาม

โรงเรียนมัธยมปลายเซย์โนะ - เวลากลางวัน แดดจ้า เสียงนกร้องเบาๆ

เร็นโตะ (บรรยาย): "ชีวิตนักเรียนธรรมดามันควรจะน่าเบื่อใช่มั้ยล่ะ? ตื่นสาย วิ่งไปโรงเรียน โดนเพื่อนล้อ โดนครูว่า... แต่นี่มันเกินไป..."

เร็นโตะวิ่งหน้าตั้งเข้าห้องเรียน สะดุดขาเพื่อนล้มกระแทกประตู เสียงฮาครืน

เพื่อน 1: "เร็นโตะคุง! นายจะเปิดตัวเหมือนสตันท์แมนทุกเช้ารึไงเนี่ย!?"

เร็นโตะ: (ปัดหัวตัวเอง) "อย่าหัวเราะ! นี่มันศิลปะการล้มเชิงยุทธศาสตร์นะเฟ้ย!"

เพื่อน 2: (แซว) "อ๋อเหรอ~ หรือเพราะวิญญาณมันดันนายอีกแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ!"

เร็นโตะ: (หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย แววตาเปลี่ยนเป็นจริงจังครู่หนึ่ง ก่อนหัวเราะกลบเกลื่อน) "ฮะๆ... ใช่สิ วิญญาณดันล้ม ตลกดีนะ..."

พักกลางวัน - บนดาดฟ้าโรงเรียน

เร็นโตะนั่งกินข้าวกล่องเงียบ ๆ ลมพัดแรง ฟ้าดูครึ้มกว่าปกติ เสียงนกเงียบลงแบบผิดปกติ

เร็นโตะ (บรรยาย): "ตั้งแต่เมื่อวาน... เหมือนมีบางอย่างเดินตามหลังฉันอยู่ตลอดเวลา... ทั้งที่หันกลับไปก็ไม่มีอะไรเลย... มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกแน่นอน..."

เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลัง

ยูนะ: "ที่นี่ไม่มีใครขึ้นมากินข้าวกลางวัน นอกจากคนที่อยากหลบอะไรบางอย่าง... หรือใครบางคน"

เร็นโตะสะดุ้งสุดตัว หันกลับไปเห็นเด็กสาวผมยาวสีดำ ดวงตานิ่งสนิท ยืนถือข้าวกล่องไม้ไผ่

เร็นโตะ: "เธอ...ย้ายเข้ามาใหม่ใช่ไหม? ชั้นปีเดียวกัน... ยูนะ?"

ยูนะ: "อืม... นายก็เป็นคนเดียวที่เห็น 'มัน' ใช่ไหมล่ะ?"

เร็นโตะเบิกตากว้างทันที ดินสอหล่นจากมือ

เร็นโตะ: "หมายความว่าไง... 'มัน'?"

ยูนะ: "เงาคำสาป... มันเริ่มไหลมาจากโรงเรียนนี้แล้ว และนายก็โดนจ้องเป็นคนแรก"

ทันใดนั้น เงาดำเริ่มลอยไหลจากพื้นปูนขึ้นมารอบตัว ทั้งสองคนสะดุ้ง ยืนขึ้นทันที เงาเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต

เร็นโตะ: "นี่มันอะไรกัน... ไม่ใช่แค่เงาธรรมดาแน่!"

ยูนะ: "อย่าขยับ! ถ้ามองมันตรง ๆ มันจะโจมตี!"

เงาคำสาป: (เสียงกระซิบเบาๆ ซ้อนกันเป็นร้อยเสียง) "...คืน...ของ...ฉัน...คืนมา..."

ยูนะควักมีดไม้ไผ่โบราณจากปลอกผ้าขาวสะพายข้าง แทงลงพื้น เงาหยุดนิ่งชั่วคราว

ยูนะ: "โฮจิ! ตอนนี้!"

แมวสีดำกระโดดลงจากท่อน้ำ เสียงพูดได้ทันทีที่ลงพื้น

โฮจิ: "หึ...ใช้ให้แมวทำงานอีกละ... นายนี่ซวยจริง ๆ ว่ะ เด็กใหม่... เงาระดับ C+ แบบนี้ยังเอาไม่อยู่อีกเหรอ nya~?"

เร็นโตะช็อกสุดขีด

เร็นโตะ: "แมวพูดได้!?"

โฮจิ: "เอาน่า... ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งความจริง... หรือจะเรียกว่านรกดีล่ะ?"

เงาคำสาปเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง มันแตกตัวเป็นเงาเล็กหลายสายพุ่งเข้ามา ยูนะสะบัดมีดฟาดฟันเงาด้วยท่วงท่ารวดเร็ว แต่เงากลับหลบได้บ้าง มุดผ่านเงาเสาเข้ามาใกล้

ยูนะ: "ไม่ไหวแล้ว! เร็นโตะ! นายต้องปลุกพลังของตัวเอง!"

เร็นโตะ: "หา!? พลัง!? ฉันไม่มีอะไรแบบนั้นนะ! ฉันแค่เด็กธรรมดา!"

โฮจิ: "ไม่ใช่แล้วล่ะ ตอนนายสัมผัสคำสาปครั้งแรก มันก็ผูกสัญญากับเงานั้นไปแล้ว—นายคือ 'ผู้เร่งพัลส์เงา' รุ่นใหม่!"

เงาพุ่งเข้ามาใกล้จนถึงปลายเท้าเร็นโตะ

ยูนะ: "เร็นโตะ! นึกถึงสิ่งที่นายกลัวที่สุด! แล้วปฏิเสธมัน! เร็ว!"

เร็นโตะยืนตัวแข็ง ความทรงจำพรั่งพรู — เด็กชายในอดีตยืนมองร่างพ่อจมหายไปในเงาทะเลสาบ ภาพสั่นไหว

เร็นโตะ (เสียงในหัว): "ไม่... ฉันไม่ใช่เหยื่ออีกแล้ว...!"

พื้นใต้เท้าระเบิดแสงสีดำสว่างวาบ เงาทั้งหมดหยุดนิ่งก่อนถูกดูดกลับเข้าร่างเร็นโตะ แผ่พลังคลื่นออกเป็นวง

โฮจิ: "โอ้โห... เขาเร่งพัลส์ได้ตั้งแต่ครั้งแรกจริง ๆ ด้วย... ระดับ B+ อย่างต่ำเลยแหละนะ..."

ยูนะ: (หอบเบา ๆ) "สำเร็จ... แต่แค่นี้ยังไม่พอ... มันแค่ร่างจำลอง ถ้าตัวจริงมา—เราจบเห่แน่ ๆ..."

เงาคำสาปแตกสลายกลายเป็นควันดำ หายไปในอากาศ

เร็นโตะทรุดตัวลงนั่ง หายใจแรง

เร็นโตะ: "นี่ฉัน... ทำอะไรลงไปกันแน่..."

โฮจิ: "นายเพิ่งเซ็นชื่อในสมุดสัญญาคำสาปแบบไม่รู้ตัวไงล่ะ... ยินดีด้วย นายติดหนี้โลกแห่งเงาไปตลอดชีวิตแล้ว nya~"

ยูนะมองเร็นโตะด้วยสายตาจริงจัง

ยูนะ: "ยินดีต้อนรับ... ผู้เร่งพัลส์... พรุ่งนี้เราจะเริ่มฝึกกันจริงจัง"

เร็นโตะ: "ฝึก...? เดี๋ยวนะ นี่มันไม่ใช่การสมัครคลับซ้อมดาบสไตล์โบราณใช่มั้ย!?"

ยูนะ: "ไม่... มันคือการต่อสู้เพื่อไม่ให้วิญญาณทั้งโรงเรียนกลายเป็นเงากระดูกดำไงล่ะ"

เร็นโตะอ้าปากพะงาบ เหงื่อตกแบบอนิเมะฉากฮา

เร็นโตะ: "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!"

ตอนที่ 2: คลื่นคำสาปแตกกระจาย

รุ่งเช้าวันใหม่ - สนามฝึกลับหลังตึกเรียนร้าง

เร็นโตะยืนอยู่กลางวงเวทขนาดใหญ่ที่วาดด้วยเกลือสีดำรอบพื้นปูนแตกร้าว ยูนะยืนกอดอกเฝ้าดู ข้างๆ มีโฮจิกำลังนอนกลิ้งบนผ้าใบกันฝุ่น

ยูนะ: "ถ้านายควบคุมพัลส์ไม่ได้ พลังมันจะกลืนนายแทน คนเร่งพัลส์คนก่อน... ไม่รอดสักรายในปีแรกด้วยซ้ำ"

เร็นโตะ: (หน้าเหวอ) "นี่เธอกำลังให้กำลังใจหรือขู่กันแน่เนี่ย!?"

โฮจิ: "เธอเรียกว่าการให้ข้อมูลอย่างตรงไปตรงมา nya~ อย่าคิดมาก"

ยูนะโยนลูกแก้วสีดำใสให้เร็นโตะ มันมีเงาคล้ายคลื่นเต้นอยู่ภายใน

ยูนะ: "จงจูนใจให้เข้ากับมัน ดูว่าคลื่นเงาภายในใจนายมี 'จังหวะ' แบบไหน... ถ้าใจสั่น คลื่นก็สั่น ถ้าใจแน่น คลื่นก็กล้า"

เร็นโตะหลับตา มือจับลูกแก้ว แรงสั่นสะเทือนเล็ก ๆ วิ่งผ่านปลายนิ้วทันที ภาพในหัวเขาเปลี่ยนเป็นภาพความทรงจำอีกครั้ง — น้ำในทะเลสาบเคลื่อนไหว คลื่นมืดแผ่เข้าหาเขา

ทันใดนั้นลูกแก้วสั่นกระแทกมือเร็นโตะจนกระเด็น

ยูนะ: (พึมพำ) "อัตราเร่งคลื่นไม่เสถียรเลย..."

โฮจิ: "แต่ก็เร็วผิดปกติสำหรับผู้เริ่มต้น... แปลว่าในใจนายมี 'คำสาปบางอย่าง' ซ่อนอยู่แล้วสินะ?"

เร็นโตะ: (ถอนหายใจ) "ใช่... ตั้งแต่พ่อฉันหายไปในทะเลสาบนั่น... ฉันฝันถึงมันทุกคืน"

ยูนะนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือไปวางบนไหล่เขาเบา ๆ

ยูนะ: "ความกลัวแบบนั้น... คือสิ่งที่คำสาปชอบที่สุด นายต้องหันหน้าเผชิญมัน... หรือจะหนีก็ได้นะ... ยังทันอยู่"

เร็นโตะ: (สบตา) "ไม่... ฉันไม่หนีอีกแล้ว"

เสียงระเบิดดังขึ้นจากในตึกเรียนร้างด้านหลัง เสียงกรีดร้องแว่วออกมา

ยูนะ: "อีกแล้วเหรอ!? วันนี้เงาคำสาปควรจะหยุดแล้วนี่นา!"

โฮจิ: (กระโดดขึ้น) "คลื่นใหม่มาเร็วกว่าที่คิด! ระดับ B ขั้นกลาง! มันไม่ใช่แค่เงาธรรมดาแล้ว!"

ทุกคนวิ่งเข้าตึกเรียนร้าง บรรยากาศมืดครึ้มอย่างผิดธรรมชาติ เงาดำพวยพุ่งออกจากหน้าต่างชั้นสอง คล้ายควันแต่เป็นเงาเคลื่อนไหวราวกับของเหลว

เร็นโตะหยุดมองไปยังนักเรียนคนหนึ่งกำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่กับพื้น เงาสีดำพันรอบร่างกายเขาเป็นเส้นคล้ายหนวด

ยูนะ: "ถ้าคลื่นคำสาประดับนี้จับจิตใครได้ครบ 3 นาที จิตเขาจะถูกดูดเข้ามิติเงาโดยตรง!"

เร็นโตะ: "เราจะช่วยเขายังไง!?"

ยูนะยื่นมีดไม้ไผ่ให้

ยูนะ: "ไม่ใช่ด้วยพลังฉัน... แต่ด้วยพัลส์ของนายเอง! จงกำหนดคลื่นใหม่ ให้มันสั่นสวนกับคำสาป!"

เร็นโตะหลับตา รวบรวมพลัง พื้นรอบเท้าเริ่มแตกร้าว เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังขึ้นในความเงียบ ลูกแก้วสีดำในมือสว่างวาบ ก่อนเปลี่ยนเป็นสีฟ้าทะเล

เขายกมือขึ้น เงาที่พันรอบนักเรียนคนนั้นสั่นสะท้านอย่างรุนแรง แล้วแตกระเบิดออกเป็นฝุ่นดำลอยหายไป

ยูนะ: "สำเร็จ... นายสร้าง 'คลื่นแทรกคำสาป' ได้แล้ว..."

โฮจิ: (จ้องอย่างสงสัย) "เร็วเกินไป... ระดับ B น่าจะเกินขีดเริ่มต้นแล้วนะ... หรือว่านายจะ—"

จู่ ๆ ทุกคนหยุดนิ่ง เสียงหัวเราะแหบพร่าดังจากมุมมืด

???: "เด็กพัลส์ใหม่เร่งดีนัก... น่าสนใจนี่... งั้นก็ลองรับคลื่นของข้าดูสักหน่อยเถอะ..."

เงาสีแดงคล้ำลอยออกจากกำแพงชั้นบน รูปร่างเหมือนมนุษย์แต่แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เป็นคำสาประดับ A ต่ำ

ยูนะ: (กระซิบ) "ไม่จริง... คำสาประดับนี้... ต้องใช้คนเร่งอย่างน้อย 3 คน!"

เร็นโตะ: (กัดฟัน) "งั้นก็ต้องเสี่ยงดู... ฉันจะเร่งคลื่นพัลส์ของตัวเองให้สุดทาง!"

เขาหลับตา มือทั้งสองจรดพื้น พื้นแตกร้าวเป็นวงคลื่น เงาสะท้อนตัวเองแตกเป็นชิ้น ๆ

สิ้นเสียง เสียงคลื่นคำสาปแตกกระจายดังก้องทั้งตึก... 

ตอนที่ 3: คำสาปหรือความทรงจำ

กลางดึก - เร็นโตะฝันอีกครั้ง

ในฝัน เขายืนอยู่ริมทะเลสาบที่พ่อเคยหายตัวไป ทะเลสาบเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงลม เงาสะท้อนบนผิวน้ำกลับเป็นใบหน้าของเขาในวัยเด็ก

เสียงกระซิบในหัว: "จำได้ไหม... น้ำเย็นแค่ไหน... ตอนที่เขาจมหาย..."

เร็นโตะก้าวถอยหลัง เงาบนผิวน้ำลุกขึ้นกลายเป็นร่างเขาอีกคนที่เต็มไปด้วยรอยแตกร้าวสีดำ

เงาเร็นโตะ: "นายสร้างพัลส์เพราะกลัว... แต่ฉันเกิดจากคำสาปนั้นเอง... เราคือคนเดียวกัน"

เร็นโตะสะดุ้งตื่น เหงื่อโชกไปทั้งตัว ยูนะนั่งอยู่ข้างเตียงในห้องรักษาพลังกึ่งเวทมนตร์ ใบหน้าเคร่งเครียด

ยูนะ: "นายสลบไปสามวัน... คลื่นคำสาปที่โรงเรียนหยุดลง... แต่กลับเพิ่มขึ้นในเมืองแทน"

โฮจิ: (เดินเข้ามา) "คำสาปมันไม่ใช่แค่จากภายนอกแล้วล่ะ... แต่มัน 'รั่ว' มาจากในตัวนายเองด้วย nya~"

เร็นโตะชะงัก สีหน้าซีดลง

เร็นโตะ: "หมายความว่าไง... คำสาปมันอยู่ในตัวฉันเหรอ...?"

ยูนะ: (พูดช้าๆ) "คำสาปที่โรงเรียนเราน่ะ... เกิดจากการทดลองเร่งพัลส์ผิดพลาดเมื่อ 10 ปีก่อน... คนที่ทำ... คือพ่อของนาย"

โลกทั้งใบของเร็นโตะหยุดหมุน เสียงรอบข้างเงียบลง เหลือเพียงเสียงหัวใจตัวเองดังในอก

เร็นโตะ: "ไม่... พ่อฉันไม่มีวัน... เขาแค่หายไปเฉย ๆ...!"

ยูนะ: "เขาถูกกลืนเข้าไปในมิติคำสาปตอนทดลองเร่งพัลส์ต้นแบบ... แต่คลื่นที่เขาทิ้งไว้ มันแฝงเข้ามาในนายตั้งแต่เด็กแล้ว..."

โฮจิ: "แปลว่านายไม่ใช่แค่ผู้เร่งพัลส์ธรรมดา... นายคือ 'จุดกำเนิด' ของคลื่นพัลส์ใหม่ทั้งหมดเลยต่างหาก"

เร็นโตะยืนนิ่ง สองมือกำแน่น ดวงตาเริ่มแดงก่ำ

เร็นโตะ: "งั้น... ถ้าฉันเป็นต้นเหตุ... ก็ให้ฉันเป็นจุดจบมันเอง..."

---

กลางเมือง - ศูนย์กลางคลื่นคำสาปที่เพิ่งปะทุ

เงาระดับ A+ กระจายเต็มท้องฟ้าเป็นพายุคลื่นดำ เมืองทั้งเมืองไร้แสงไฟ ผู้คนล้มหมดสติ

เร็นโตะยืนอยู่กลางถนน สวมเสื้อคลุมพิธีกรรม พลังเงาแผ่รอบตัว ยูนะและโฮจิอยู่ห่างออกไป เตรียมพร้อมรับสถานการณ์

ยูนะ: "นายไม่จำเป็นต้องทำคนเดียว... ถึงจะเป็นพัลส์ของนาย แต่ฉันจะเคียงข้างเสมอ"

โฮจิ: (ยิ้มเล็ก ๆ) "แมวที่ด่าบ่อย ๆ ก็ยังเป็นแมวที่เชื่อใจนะ nya~"

เร็นโตะหลับตา มือกางออก เสียงพัลส์คลื่นเริ่มสั่นสะเทือนจนกระจกแตก

เงาดำร่างยักษ์พุ่งออกจากตึกสูง เป็นภาพพ่อของเขาในสภาพที่แตกร้าวและเต็มไปด้วยเงาคำสาป

เร็นโตะ: "...พ่อ...!"

ร่างเงา: "เจ้า...คือความผิดพลาด... จงจบสิ้นไปพร้อมกัน...!"

เงาคำสาปทั้งเมืองถูกดึงรวมเข้าสู่ร่างยักษ์ พลังมหาศาลแผ่ออกมาจนฟ้าเปลี่ยนสี เร็นโตะพยายามต้าน แต่พัลส์ของเขาสั่นไหวอย่างหนัก

ยูนะ: "อย่ายอมแพ้! จำที่ฉันเคยบอกไหม... พัลส์ไม่ได้เกิดจากความกลัว... แต่มาจากสิ่งที่นายอยากปกป้อง!"

ภาพเด็กชายในตัวเขาสั่นไหว ก่อนกลายเป็นแสงสีฟ้าสดใส กระจายเป็นวงรอบตัว

เร็นโตะกรีดร้องสุดเสียง คลื่นพัลส์ขนาดใหญ่ที่สุดที่เคยเกิดขึ้นระเบิดออกมา ฟาดใส่เงาคำสาปจนสลายเป็นผงแสง

---

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา - โรงเรียนกลับมาเปิดปกติอีกครั้ง

เร็นโตะนั่งกินข้าวบนดาดฟ้า ยูนะนั่งข้าง ๆ โฮจินอนขดอยู่ในกล่องเบนโตะ

เร็นโตะ: "ยังไม่ชินเลย... ที่มันเงียบแบบนี้..."

ยูนะ: "ความเงียบก็คือชัยชนะของนาย... และของพวกเราทุกคน"

โฮจิ: (งึมงำ) "ขออย่างเดียว... อย่ามีเงาอะไรมาอีกนะ nya... อยากพักจริง ๆ..."

ทั้งสามหัวเราะพร้อมกัน กล้องแพนออกจากดาดฟ้า สู่ท้องฟ้าสีครามที่สงบอีกครั้ง...

—จบบริบูรณ์—

ผู้แต่ง/สร้างภาพ โดยทีมงาน muzcina.ru