เรื่อง: ยูกะกับแสงจันทร์ที่ริมหน้าต่าง (Yuka to Tsuki no Mabushisa)

แนว: โรแมนติกดราม่า + เซ็กชวลเทนชัน (R17) + ญี่ปุ่นร่วมสมัย

แต่งโดย : muzcina.ru

หน้าต่างบานนั้น

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านขาวบางในห้องเรียน ม.6/1 อย่างแผ่วเบา เสียงนกร้องและกลิ่นใบไม้ชื้นหลังฝนเมื่อคืนยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ

อาโอยามะ ฮารุกิ นั่งอยู่ตรงโต๊ะริมหน้าต่าง ที่เดิมของเขาเสมอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองเหม่อออกไปยังสนามบาสที่ยังไม่มีใครลงไปใช้

เขาไม่สนใจบทเรียน ไม่สนใจเสียงเพื่อนคุยกัน ไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองครูคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในห้อง

"ทาจิบานะ ยูกะค่ะ จะมาฝึกสอนภาษาญี่ปุ่นกับพวกเธอในอีกสิบวันนับจากนี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

เสียงของเธอไม่ได้ดังหรือสดใสอย่างครูฝึกสอนทั่วไป กลับนุ่ม ลึก และฟังดูราวกับมีเรื่องบางอย่างซ่อนอยู่ข้างใน

ฮารุกิเหลือบตามองขึ้นเพียงแวบเดียว — พอจะเห็นเรือนผมดำยาวมัดต่ำ แว่นทรงกลมบาง ๆ และท่าทางที่ไม่กลมกลืนกับโรงเรียนมัธยมแห่งนี้เลยแม้แต่นิด

เธอดูเหมือนอยู่ผิดที่ ผิดเวลา ราวกับมาจากอดีต

เวรเย็น

เย็นวันนั้น ครูเวรประกาศให้ฮารุกิช่วยอาจารย์ฝึกสอนจัดตู้หนังสือในห้องพักครูเก่า เพราะเขาโดนลงโทษจากการมาสาย

ยูกะนั่งอยู่ในห้องนั้นเงียบ ๆ ใต้แสงไฟสีส้มอ่อน ๆ ของโคมที่เก่าจนมีฝุ่นจับ

เธอเงยหน้าขึ้นจากเอกสารเมื่อฮารุกิเดินเข้ามา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นสบตาเขาอย่างนิ่งเฉย — แต่ในความนิ่งกลับเหมือนมีบางอย่างสั่นไหว

"ช่วยฉันหยิบเล่มนี้หน่อยได้ไหม?" เธอเอื้อมไปยังชั้นบนสุดของตู้เก่า ฮารุกิรีบคว้าไว้ก่อนที่เธอจะล้ม

มือของเธอเย็นจัด — เย็นจนเขาสะดุ้ง

เธอไม่ได้พูดขอบคุณ เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ห่างกันไม่ถึงคืบ

กลิ่นหอมจาง ๆ จากสบู่ของเธอแทรกอยู่ในอากาศอย่างเงียบงัน

คืนฝนตก

ห้าวันผ่านไป ทั้งคู่เริ่มพูดคุยกันมากขึ้น ฮารุกิเข้าใจว่าเธอมีอดีตความรักในมหาวิทยาลัย และกำลังถูกครอบครัวกดดันให้แต่งงานกับชายที่เธอไม่ได้รัก

คืนวันศุกร์ ขณะที่เขากลับมาเอาของที่โรงเรียน ฝนตกหนัก

เขาเจอเธออยู่ในห้องเรียนมืด ๆ คนเดียว มองออกไปที่หน้าต่างที่ฝนซัดกระหน่ำ

"หนีกลับโตเกียวไหมครับครู?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงติดล้อ

"ไม่ใช่ที่ ๆ ฉันจะกลับไปได้อีกแล้ว" เธอตอบเบา ๆ แล้วหันมาหาเขา

ไม่มีคำพูดใดหลังจากนั้น

เธอเดินเข้ามาหาเขาในความเงียบ วางมือบนหน้าอกเขา แล้วซบหน้าผากลงตรงนั้น

ราวกับจะบอกว่า: ได้ไหม… แค่คืนนี้

แสงจันทร์

คืนเดียวที่เกิดขึ้นในห้องเรียนริมหน้าต่าง ไม่ใช่ความรัก แต่เป็นการหลบหนีของสองคนที่ไม่กล้าใช้ชีวิตจริง

เธอไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่มีคำตอบ และเขาก็ไม่ใช่เด็กที่อ่อนแออีกต่อไป

รุ่งเช้า เธอลุกขึ้นก่อนเขา และจากไปโดยไม่กล่าวลา

บนโต๊ะ มีจดหมายแผ่นหนึ่ง — เขียนด้วยลายมือสวยงาม:

"ขอบคุณที่มองฉันเหมือนมนุษย์คนหนึ่ง ไม่ใช่ครู ไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องเข้มแข็ง ฉันจะไม่ลืมแสงจันทร์คืนนั้นเลย... ยูกะ"

ความเงียบในวันสุดท้าย

วันจันทร์มาถึงเร็วเกินไปสำหรับฮารุกิ เขาเฝ้ารอจะเห็นยูกะปรากฏตัวในห้องอีกครั้ง แต่เก้าอี้ของเธอกลับว่างเปล่า

ครูประจำวิชาบอกเพียงว่า “อาจารย์ฝึกสอนมีธุระด่วน จึงขอยุติการฝึกงานก่อนกำหนด”

ฮารุกิไม่พูดอะไร เขาเพียงนั่งมองหน้าต่างบานเดิม ปล่อยให้แสงแดดบ่ายส่องมากระทบโต๊ะอย่างไร้คำถาม

ฤดูร้อนถัดมา

หลังจากสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เขาตัดสินใจไปโตเกียว — ไม่รู้เพื่ออะไรแน่ชัด

ในวันที่ร้อนที่สุดของฤดูร้อน เขาเดินเข้าไปในห้องสมุดมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งโดยไม่มีเป้าหมาย

และที่นั่น… เขาเห็นเธออีกครั้ง

ยูกะ นั่งอยู่หน้าหนังสือ กำลังจดโน้ต มือขวายังใส่แหวนเงินวงเดิมที่ไม่ได้อยู่บนนิ้วนาง

เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้มจาง ๆ

"เธอ…จำห้องเรียนริมหน้าต่างได้ไหม?"

ฮารุกิไม่ตอบ เขาเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ แล้ววางหัวลงบนโต๊ะใกล้ไหล่เธอ…

และเงียบไปนาน

จดหมายในฤดูใบไม้ร่วง

ฤดูใบไม้ร่วงปีนั้น ฮารุกิได้รับซองจดหมายที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง ข้างในมีเพียงรูปถ่ายโพลารอยด์รูปหนึ่ง —

ภาพหน้าต่างห้องเรียนที่มีเงาหญิงสาวยืนอยู่กลางแสงจันทร์

ด้านหลังมีข้อความเขียนไว้ด้วยลายมือคุ้นตา:

"คืนหนึ่งในห้องเรียน กับเด็กชายที่มองฉันด้วยหัวใจแทนสายตา ขอบคุณนะ — จากครูฝึกสอนของเธอคนเดิม..."