ชื่อเรื่อง (TH):
เงาสะท้อนของกาลเวลา
ชื่อเรื่อง (ENG):
"Reflections of the Timeless"
แนว:
ไซไฟ / ดราม่า / ปรัชญา / ลึกลับ
หมวด:
มังงะ (Manga)
ผู้แต่ง : muzcina.ru
ตัวละครหลัก:
-
โซคุยะ มิไร (Sokuya Mirai)
เด็กหนุ่มอายุ 17 ปี ผู้สามารถมองเห็น "ภาพสะท้อนจากอนาคต" ผ่านกระจกทุกบาน แต่ไม่สามารถเปลี่ยนชะตากรรมที่เห็นได้ง่ายๆ -
เอนิร่า (Enira)
หญิงสาวลึกลับในภาพสะท้อน ผู้ไม่มีตัวตนอยู่ในโลกจริง เธอรู้จักอดีตและอนาคตของโซคุยะทั้งหมด และอ้างว่าตัวเองคือ "ความผิดพลาดของเวลา" -
ยูคินะ โฮเซ็น (Yukina Hosen)
เพื่อนร่วมห้องของโซคุยะ เป็นคนเดียวที่เชื่อเรื่องภาพสะท้อนอนาคต เธอเป็นคนอบอุ่นและเต็มไปด้วยปริศนาในตัวเอง
จำนวนตอน:
3 ตอนจบ
ชื่อตอน:
-
ตอนที่ 1: เงาที่ไม่สะท้อนกลับ (The Shadow That Doesn't Reflect)
-
ตอนที่ 2: เสียงของอนาคตที่เงียบงัน (The Silent Future's Echo)
-
ตอนที่ 3: กระจกบานสุดท้าย (The Final Mirror)
เรื่องย่อ:
โซคุยะ มิไร เด็กหนุ่มที่มักเห็นภาพเหตุการณ์ล่วงหน้าผ่านกระจกเงาทุกบานในชีวิตประจำวัน แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นเพียง "อนาคตที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง"
วันหนึ่งเขาเห็นภาพตนเองล้มตายอย่างไร้เหตุผลในกระจกบานหนึ่ง และในเงานั้น มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ข้างศพของเขา — หญิงสาวที่ไม่เคยมีอยู่จริงในโลกนี้ ชื่อว่า "เอนิร่า"
โซคุยะพยายามไขปริศนา โดยมีเพื่อนสนิทอย่างยูคินะช่วยเหลือ แต่ยิ่งเขาใกล้ความจริงมากขึ้น ภาพสะท้อนยิ่งบิดเบี้ยวผิดธรรมชาติ และเงาที่ไม่มีเจ้าของเริ่มหลุดออกมาจากกระจก...
ในตอนจบ โลกจริงกับภาพสะท้อนเริ่มผสานเข้าหากัน ความจริงอันน่าตกใจเกี่ยวกับตัวตนของเอนิรา และชะตากรรมของโซคุยะถูกเปิดเผย — พร้อมทางเลือกที่สามารถ "ลบล้างเวลา" แต่ต้องแลกด้วยสิ่งที่เขารักที่สุด
ตอนที่ 1: เงาที่ไม่สะท้อนกลับ (The Shadow That Doesn't Reflect)
[เปิดเรื่อง - เช้าในโรงเรียนมัธยมปลายฮิโนคิ]
(เสียงระฆังเข้าเรียนดัง "ก๊องงงงงงง!!!")
ซูมภาพไปที่กระจกห้องน้ำชาย - เงาในกระจกขยับก่อนเจ้าตัว
โซคุยะ:
「อีกแล้วเหรอ… กระจกนี่มัน… เผยให้เห็นอนาคตอีกแล้ว」
"Again... this mirror... showed the future again."
(เขามองภาพในกระจกที่สะท้อนภาพเขาถูกล้มลงกลางถนน)
โซคุยะ (คิดในใจ):
「เมื่อวานก็เห็นภาพนี้... แต่วันนี้ถนนสายนี้ฉันก็ยังไม่ผ่าน...」
"I saw this yesterday too... but I haven't even walked down that street today..."
[ตัดภาพ - ในห้องเรียน]
ยูคินะ:
「เห~ นายยังดูไม่ตายอยู่นะ โซคุยะ」
"Heh~ You still look alive to me, Sokuya."
โซคุยะ:
「ไม่ตลกเลยนะยูคินะ... ฉันเห็นตัวเองถูกชนในกระจกอีกแล้ว」
"Not funny, Yukina... I saw myself get hit in the mirror again."
ยูคินะ:
「นายยังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้วล่ะน่า~」
"Well, you're still alive, aren't you~"
โซคุยะ:
「มันไม่ใช่แค่ภาพธรรมดานะ มันเหมือน... เหมือนกับมันจะเกิดขึ้นจริง ๆ 」
"It's not just an image... it feels like... it's really going to happen."
ยูคินะ:
「งั้นก็อย่าเดินถนนนั้นสิสิ นายจะได้ไม่โดนชนไง ฮะฮะ」
"Then just don't walk down that street, duh. No accident, problem solved! Haha!"
[เสียงประกาศจากห้องพยาบาล: "ใครเจอสร้อยข้อมือรูปผีเสื้อโปรดนำมาส่งที่ห้องพยาบาล"]
โซคุยะ (คิดในใจ):
「สร้อยข้อมือนั่น... เหมือนในกระจกเลย」
"That bracelet... just like in the mirror."
[ตัดภาพไปที่บ้านของโซคุยะ - กลางคืน]
(โซคุยะนั่งดูทีวี แต่หันไปมองกระจกข้าง ๆ อย่างระแวดระวัง)
โซคุยะ:
「บางที... ฉันควรบันทึกภาพที่เห็นไว้」
"Maybe... I should record what I see."
(เขาหยิบสมุดโน้ตชื่อ “บันทึกเงาสะท้อน” และเริ่มเขียน)
บันทึก:
-
วันที่ 1: เห็นตัวเองถูกชนที่ถนนใกล้ร้านเบเกอรี่
-
วันที่ 2: เห็นสร้อยรูปผีเสื้อร่วงลงพื้น ก่อนเสียงกรีดร้อง
โซคุยะ (คิด):
「ทำไมกระจกพวกนี้ถึงสะท้อนอนาคต... แล้วใครเป็นคนกำหนดมันล่ะ?」
"Why do these mirrors reflect the future... and who decides what they show?"
(เขาปิดสมุดก่อนที่เงาในกระจกจะยิ้มตอบ... ก่อนหายไปช้า ๆ)
โซคุยะ (เบิกตากว้าง):
「มัน... มันขยับโดยไม่รอฉัน...」
"It... it moved without me..."
(ไฟในห้องกะพริบ ก่อนดับวูบ!)
ตอนที่ 2: เสียงของอนาคตที่เงียบงัน (The Silent Future's Echo)
[เปิดเรื่อง - โรงเรียนมัธยมปลายฮิโนคิ, เช้าวันใหม่]
(เสียงนักเรียนเดินผ่านโถง เสียงพูดคุยจอแจแบบประจำวัน)
ยูคินะ:
「วันนี้ดูมืด ๆ แฮะ ฟ้าครึ้มจังเลย~」
"It's kinda gloomy today. The sky looks so dark~"
โซคุยะ:
「อืม... เหมือนมันเตือนอะไรบางอย่าง」
"Yeah... feels like it's warning us about something."
ยูคินะ:
「อย่าคิดมากน่า นายดูซีเรียสตลอดเลยนะ~」
"Don't overthink it. You're always so serious~"
โซคุยะ:
「ก็เพราะสิ่งที่ฉันเห็นมันไม่ใช่เรื่องขำ ๆ ไงล่ะ」
"Because what I see isn't exactly funny, you know."
[ตัดภาพ - ทางเดินตึกเรียนหลัง, มีกระจกบานเล็กติดผนัง]
(โซคุยะหยุดเดิน ก้าวถอยหนึ่งก้าว มองกระจกอย่างระแวดระวัง)
โซคุยะ (พึมพำ):
「วันนี้จะเห็นอะไรอีกกันนะ...」
"What will I see today, I wonder..."
(ในกระจกปรากฏภาพเงาเด็กผู้หญิงร้องไห้อยู่ที่ดาดฟ้าโรงเรียน แต่ไม่มีเสียง)
โซคุยะ (ตกใจ):
「นั่นมัน... ดาดฟ้า? ใครอยู่บนนั้น?」
"Wait... that's the rooftop? Who's that girl?"
(เขารีบวิ่งขึ้นบันไดไปยังดาดฟ้า ทิ้งยูคินะไว้ด้านหลัง)
ยูคินะ (ตะโกน):
「เฮ้! โซคุยะ! นายจะไปไหนน่ะ!?」
"Hey! Sokuya! Where are you going!?"
[ตัดภาพ - ดาดฟ้าโรงเรียน]
(บนดาดฟ้า ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่)
โซคุยะ:
「ไม่มีใคร... ทั้งที่ฉันเห็นชัด ๆ ในกระจก...」
"No one's here... but I saw her clearly... in the mirror..."
(เขาเดินไปที่รั้วเหล็กและพบเศษผ้าเช็ดหน้าสีชมพูร่วงอยู่)
โซคุยะ:
「หรือว่าเธอ... เคยอยู่ตรงนี้จริง ๆ?」
"Did she... really stand here?"
(เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ดังมาจากทางหลังคา: “ได้ยินไหม?”)
โซคุยะ (หันควับ):
「ใครน่ะ!?」
"Who's there!?"
(ไม่มีใครตอบ แต่กระจกหน้าต่างเล็ก ๆ ใกล้รั้วเริ่มมีหมอกขึ้น และภาพในนั้นค่อย ๆ ชัดขึ้น... เด็กผู้หญิงคนนั้นยืนร้องไห้อยู่ ข้าง ๆ เธอคือร่างของใครบางคนล้มลง)
โซคุยะ (เสียงสั่น):
「ร่างนั้น... นั่นมันฉันเหรอ!?」
"That body... is that me!?"
(ทันใดนั้น เด็กผู้หญิงในกระจกเงยหน้าขึ้น มองตรงมาที่โซคุยะ)
เด็กผู้หญิง (ในภาพ):
「ช่วยด้วย... ได้ไหม...?」
"Can you... help me...?"
โซคุยะ (ผงะ):
「เธอเห็นฉัน!? นี่มันอะไรกันแน่!?」
"She sees me!? What is this!?"
[ตัดกลับในห้องเรียน - หลังจากกลับมา]
ยูคินะ:
「นายดูซีดมากเลยนะ เหมือนเห็นผีมาเลย」
"You look pale... like you've just seen a ghost."
โซคุยะ:
「บางที... อาจจะเห็นมากกว่านั้นก็ได้」
"Maybe... I saw more than just that."
ยูคินะ:
「เอาอีกละ... อย่าบอกนะว่านายเห็นภาพตัวเองตายอีกแล้ว!?」
"Oh no, not again... don’t tell me you saw yourself die again!?"
โซคุยะ (เงียบไปเล็กน้อย):
「ไม่ใช่แค่ฉัน... มีอีกคนที่อยู่ตรงนั้นด้วย...」
"It wasn't just me... there was someone else there too..."
ยูคินะ (ขมวดคิ้ว):
「แบบนี้มันเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ...」
"This is starting to get seriously creepy..."
[ช่วงท้าย - โซคุยะกลับบ้าน เปิดสมุดบันทึก "บันทึกเงาสะท้อน"]
เขาเขียนลงไป:
-
วันที่ 3: เด็กหญิงปริศนาบนดาดฟ้า, ภาพร่างของฉันล้มอยู่ข้างเธอ
-
ได้ยินเสียง: "ช่วยด้วย ได้ไหม...?"
(ขณะเขียน เสียงกระซิบแผ่วเบา ดังขึ้นจากกระจกที่มุมห้องอีกครั้ง)
เสียงนั้น:
「อย่าไว้ใจเสียงที่เงียบ... มันดังที่สุดในใจ」
"Don't trust the silence... it's the loudest voice in your heart."
(ตอนจบของตอนที่ 2: โซคุยะหันไปมองกระจก พบว่ามีข้อความใหม่ถูกเขียนไว้บนผิวกระจกด้านใน ว่า “ยินดีต้อนรับสู่จุดเริ่มต้น”)
โซคุยะ (เสียงเบา):
「จุดเริ่มต้น... ทั้งที่ฉันนึกว่ามันกำลังจะจบเสียอีก」
"The beginning... even though I thought it was about to end."
ตอนที่ 3: กระจกบานสุดท้าย (The Final Mirror)
[เปิดเรื่อง - ห้องของโซคุยะ, กลางคืน ฝนตกพรำ]
(เสียงฝนตกกระทบหน้าต่างเบา ๆ)
โซคุยะ (นั่งมองกระจกบานเดิมในห้อง, บันทึกในมือ):
「ทุกครั้งที่มอง มันก็เผยอะไรบางอย่างที่ยังไม่เกิดขึ้น...」
"Every time I look, it shows me something that hasn’t happened yet..."
(ภาพในกระจกแสดงเด็กหญิงคนเดิม—เอนิร่า—ยืนอยู่กลางห้องเรียนว่างเปล่า)
โซคุยะ:
「เธอ... อีกแล้ว... ใครกันแน่นะ?」
"Her... again... Who is she really?"
(เสียงกระซิบดังจากกระจก: “ใกล้ถึงเวลาแล้ว”)
โซคุยะ (สะดุ้ง):
「เธอพูดได้จริง ๆ... ไม่ใช่แค่ภาพสะท้อน...」
"She can actually talk... it’s not just a reflection..."
[ตัดภาพ - วันรุ่งขึ้นในโรงเรียน, ยูคินะเดินข้างโซคุยะ]
ยูคินะ:
「นายดูแย่นะเมื่อคืนไม่นอนอีกล่ะสิ」
"You look awful. Stayed up again, huh?"
โซคุยะ:
「กระจกในห้องฉัน... พูดกับฉัน... เอนิร่า เธอกลับมาอีกครั้ง」
"The mirror in my room... it talked to me... Enira showed up again."
ยูคินะ (เงียบไปชั่วครู่):
「...ฉันก็เห็นเธอแล้วเหมือนกัน」
"...I saw her too."
โซคุยะ (ตกใจ):
「อะไรนะ!? ยูคินะ... เธอเห็นภาพในกระจกได้!?」
"What!? Yukina... you saw her in the mirror too!?"
ยูคินะ:
「เมื่อคืน กระจกในห้องน้ำบ้านฉันมัน... สะท้อนภาพเรา—แต่ว่าในนั้น ฉันกำลังร้องไห้ แล้วนายหายไป」
"Last night, the bathroom mirror... showed us—but I was crying, and you were gone."
[ตัดภาพ - ห้องสมุดเก่า]
ยูคินะ:
「นายจำได้มั้ยว่าเราเคยเรียนเรื่อง 'ทฤษฎีกระจกมิติ' ในชมรมวิทย์?」
"Do you remember we learned about the 'mirror dimension theory' in science club?"
โซคุยะ:
「อย่าบอกนะว่า... มันมีจริง?」
"Don’t tell me... it’s real?"
ยูคินะ:
「เอนิร่าอาจไม่ใช่แค่เงา... เธออาจเป็นเศษความทรงจำจากอีกด้าน」
"Enira might not be just a shadow... she could be a fragment of memory from the other side."
[ขณะค้นเอกสารในห้องสมุด, พบหนังสือเล่มเก่าชื่อ "กระจกแห่งมิติ"]
โซคุยะ:
「ชื่อผู้เขียนคือ... เอนิร่า ฮิโมริ!?」
"The author’s name is... Enira Himori!?"
ยูคินะ:
「เป็นไปได้มั้ยว่าเธอ... เคยมีตัวตนจริงในโลกนี้ แต่ถูกลืมไป?」
"Could it be that she... once existed in our world, but was forgotten?"
[คืนเดียวกัน - โรงเรียนเริ่มผิดปกติ: กระจกบิดเบี้ยว, นักเรียนเริ่มเห็นภาพอนาคต, บางคนเริ่มได้ยินเสียงแปลก]
นักเรียน A:
「ในกระจก... ผมเห็นแม่ผมร้องไห้ แต่เธอเสียไปนานแล้ว...」
"In the mirror... I saw my mom crying. But she passed away years ago..."
นักเรียน B:
「ฉันเห็นตัวเองในชุดพยาบาล... ฉันไม่เคยคิดจะเรียนทางนั้นเลยนะ!?」
"I saw myself in a nurse uniform... I never even considered that career!"
[เสียงตามสายเรียกให้ทุกคนกลับบ้านก่อนเวลา เพราะ 'ระบบไฟขัดข้อง']
[โซคุยะและยูคินะเดินไปที่ดาดฟ้าในยามค่ำ]
เสียงของเอนิร่า:
「ถ้านายอยากรู้... กระจกบานสุดท้ายรออยู่」
"If you want to know... the Final Mirror is waiting."
[ดาดฟ้าโรงเรียน - พายุแรง, ฟ้าผ่าลงใกล้, กระจกใหญ่ปรากฏกลางลานเหมือนตั้งอยู่ตลอดมาแต่เพิ่งมองเห็น]
ยูคินะ (กลั้นหายใจ):
「นี่มัน... อะไรบางอย่างกำลังจะเริ่มต้น」
"This... something is about to begin."
เอนิร่า (จากกระจก):
「โซคุยะ... นายเคยสัญญาว่าจะไม่ลืมฉัน...」
"Sokuya... you once promised you’d never forget me..."
โซคุยะ (น้ำตาไหล):
「เอนิร่า... ฉันจำได้แล้ว... ฉันคือพี่ชายของเธอ...」
"Enira... I remember now... I was your brother..."
[ภาพย้อนกลับ: เด็กสองคนเล่นด้วยกัน ท่ามกลางเหตุการณ์อุบัติเหตุที่พรากเธอไป และโลกก็ทำให้เขาลืมเธอเพื่อให้เขารอด]
เอนิร่า:
「ฉันติดอยู่ในระหว่างเวลา ความเจ็บปวดกลายเป็นกระจก และเธอเป็นคนเดียวที่ยังรู้สึกมันได้」
"I was trapped between time. The pain became mirrors. And you... you were the only one who could still feel it."
โซคุยะ:
「ให้ฉันแทนที่เธอ... ปล่อยเธอไปได้มั้ย?」
"Let me take your place... can you be free now?"
เอนิร่า (ยิ้มพร้อมหยดน้ำตา):
「ไม่ต้องแทนที่ฉัน... แค่ยอมรับว่าเรามีอยู่จริงก็พอ」
"You don’t have to replace me... just accept that I existed."
[เงาในกระจกค่อย ๆ สลาย กลายเป็นแสงที่ลอยหายไป กระจกแตกช้า ๆ แต่ไม่กระจายเหมือนของแตก มันกลายเป็นผงแสงหายไปในอากาศ]
[ตัดกลับ - โลกปัจจุบัน วันต่อมา]
ยูคินะ (ยิ้มจาง ๆ):
「พอหายไปแล้ว... กระจกทั้งหมดกลับเป็นแค่กระจกธรรมดาอีกครั้ง」
"Now that she’s gone... all the mirrors are just normal again."
โซคุยะ (ปิดสมุดบันทึกเงาสะท้อน):
「แต่เรื่องของเธอ... จะไม่ใช่แค่ภาพสะท้อนอีกต่อไป」
"But her story... won’t be just a reflection anymore."
[กล้องแพนออก - โซคุยะกับยูคินะเดินกลับบ้านท่ามกลางแสงแดดอ่อน ๆ เป็นครั้งแรกหลังจากหลายวันฝนตก]
ยูคินะ (หัวเราะเบา ๆ):
「ทีนี้นายก็ไม่มีข้ออ้างไม่ไปเที่ยวกับฉันละนะ!」
"Now you have no excuse not to hang out with me anymore!"
โซคุยะ (ยิ้ม):
「ฉันมีเวลาเหลือเฟือเลยล่ะ」
"I’ve got all the time in the world."
[ภาพสุดท้าย: กระจกเล็ก ๆ บนผนังห้องของโซคุยะ สะท้อนภาพของเขาและยูคินะ ยืนยิ้มอยู่ด้วยกันอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีเงา ไม่มีอนาคตซ้อน ไม่มีเสียงกระซิบอีกต่อไป]
ข้อความปิด:
"เพราะบางครั้ง... การมองไปข้างหน้า อาจเริ่มจากการจำสิ่งที่เคยหายไป"
"Sometimes... moving forward begins with remembering what was once lost."
[จบบริบูรณ์ - EP.3 กระจกบานสุดท้าย / THE FINAL MIRROR]
0 ความคิดเห็น