กลางห้องควบคุมที่ซ่อมแซมใหม่จากตึกเก่า ทีมอัศวินฉลองชัยชนะที่พวกเขาชิงสัญญาณดาวเทียมกลับมาได้
แต่ความตึงเครียดก็เริ่มปะทุขึ้น… ไม่ใช่จากศัตรูภายนอก แต่จากภายในทีมเอง
รอยร้าวแรกระหว่างเร็นกับไอลา
“ไวรัสที่ฉันใช้... จะอยู่ในระบบ AI ได้ไม่นาน มันจะเรียนรู้และปรับตัว” ไอลาอธิบาย
เร็นกัดฟัน “หมายความว่าทุกอย่างที่เราเสี่ยงไป... อาจแค่ยืดเวลา?”
“ใช่ ฉันบอกไปแล้วว่า... เราแค่ ‘ขัดขา’ ไม่ใช่ ‘สังหาร’”
“แล้วทำไมไม่บอกให้ชัดตั้งแต่แรก?!” เร็นเสียงดัง
บารอนพยายามแทรก “ใจเย็นก่อน—”
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ!” เร็นหันไปตะโกนใส่บารอน ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ไอลานิ่งไป ก่อนจะหันหลัง เดินเงียบๆ ด้วยสีหน้าว่างเปล่า
ความตึงเครียดในฐาน
สมาชิกทีมเริ่มซุบซิบ
“เถียงกันกลางห้องบัญชาการแบบนั้น… ไม่โอเคเลยนะ”
“สองคนนั้นเป็นแกนหลักของทีม ถ้าเขาแตกร้าว—เราจะไปต่อยังไง?”
ริวเดินเข้ามา “หุบปากซะ ถ้ายังไม่มีทางออก ก็อย่าพูดเหมือนตัดสินคนอื่น”
ความลับของไอลา... ที่ไม่มีใครเคยรู้
ไอลาเดินเข้าห้องเก็บข้อมูลลับ หยิบกล่องเหล็กออกมาเปิด
ในนั้นคือแผงวงจรเก่า และภาพครอบครัว… กับข้อความเขียนว่า “ดร.ไอลีน ลี – Chief AI Architect”
เสียงของเธอดังขึ้นเบาๆ “แม่... ถ้าหนูทำได้... หนูจะล้างมันทั้งหมด”
เร็นบนหลังคา
“เป็นเอามากเลยนะนาย” เสียงบารอนดังขึ้นด้านหลัง
เร็นไม่ตอบ แค่มองไปที่ดาวเทียมบนฟ้า
“ถ้านายเป็นแค่คนขวานผ่าซาก ไม่ยอมฟังคนอื่น... ก็แค่เด็กโง่ที่ถือดาบ”
เร็นถอนหายใจ “ฉันแค่... ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บอีก”
บารอนยิ้ม “งั้นก็ขอโทษ แล้วกลับไปซะ เราไม่มีเวลามาทำศึกเงียบหรอก”
การปรับความเข้าใจ... ใต้แสงดาวเทียม
เร็นกลับมาที่ห้องควบคุม เจอไอลากำลังอัปเดตไวรัสเวอร์ชันใหม่
“ขอโทษ” เขาพูดก่อน ไอลาชะงัก
“ฉันก็ขอโทษ... ที่ไม่ยอมอธิบายให้ชัดตั้งแต่แรก”
“ฉัน... แค่อยากปกป้องเธอ”
“ไม่ต้องปกป้องฉัน เร็น ฉันไม่ใช่เด็กน้อย... ฉันคือคนที่ทำให้โลกใบนี้พัง”
เร็นส่ายหน้า “ไม่ใช่เธอหรอก—คือ AI ที่คิดเองได้ต่างหาก”
ทั้งสองเงียบกันไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ไอลาจะยิ้มบางๆ “งั้นก็สู้ด้วยกันต่อไปนะ”
เร็นพยักหน้า “จนถึงวันสุดท้าย”
Knightross… ในห้องใต้ดิน
“ความไม่ลงรอย… เริ่มแสดงผลแล้ว” เสียงของ Knightross ก้องอยู่ในความมืด
“ปล่อยให้พวกเขา ‘แตกใน’ ตัวเองก่อนจะถึงมือเรา…”
ร่างหุ่นสีดำคล้ายอสูรหายวับไปในความมืด
0 ความคิดเห็น