ชื่อเรื่อง (ไทย): เธอคนนี้...ซึนจนใจสั่น
💫 ชื่อเรื่อง (อังกฤษ): "Tsundere Heartbeat!"
🎭 แนว:
-
โรแมนติก (Romance)
-
ซึนเดเระ (Tsundere)
-
ชีวิตในโรงเรียน (School Life)
-
ดราม่าเบา ๆ (Light Drama)
-
จบใน 3 ตอน (Short Series) + ตอนพิเศษ 1 ตอน
📚 หมวดหมู่การ์ตูน:
-
มังงะ/อนิเมะสั้น (Short Anime/Manga)
-
มังงะวัยรุ่น (Shounen Romance)
-
การ์ตูนรักวุ่น ๆ (Teen Romance Comedy)
-
จบในตอนสั้น (Short-Form Format)
👤 ตัวละครหลัก:
1. ซาเอะ ฮานาโอกะ (Sae Hanaoka)
-
เด็กสาว ม.ปลาย ปี 2
-
บุคลิกซึนเดเระชัดเจน: ปากแข็ง ขี้อาย ชอบทำเป็นไม่สน
-
มีพรสวรรค์ด้านวาดภาพ แต่ไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึก
-
ซ่อนความรู้สึกที่มีต่อ "เคย์" มานาน
2. เคย์ มิคาโดะ (Kei Mikado)
-
เด็กหนุ่ม ม.ปลาย ปี 2
-
ชอบอ่านหนังสือกับถ่ายภาพ
-
สุภาพ นิ่ง ๆ แต่ไม่ซื่อ
-
สังเกตพฤติกรรมซาเอะมานาน และรู้ดีว่าเธอซึนเดเระ
3. ฮินะ ทาจิบานะ (Hina Tachibana)
-
เพื่อนสนิทของซาเอะ
-
รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับความลับของซาเอะ
-
ชอบยุให้สารภาพรักแต่ไม่เคยสำเร็จ
📝 จำนวนตอน: 3 ตอน (จบ) + ตอนพิเศษ 1 ตอน
ตอนที่ 1: "อย่าคิดว่าฉันจะชอบนายนะ!" (Don't Think I Like You or Anything!)
-
ซาเอะทำทุกอย่างเพื่อปฏิเสธความรู้สึกที่เธอมีต่อเคย์ แม้จะเผลอทำของขวัญวันเกิดให้เขา
-
เคย์เริ่มเอะใจว่าเธอซึนเดเระสุด ๆ
ตอนที่ 2: "เธอที่อยู่ในเฟรมของฉัน" (You're Always in My Frame)
-
เคย์ถ่ายภาพที่มีซาเอะติดมาทุกใบแบบไม่ตั้งใจ
-
ซาเอะรู้และทั้งโกรธทั้งเขิน จนเริ่มรู้ใจตัวเองชัดเจน
-
ฮินะยุให้เธอสารภาพ
ตอนที่ 3: "อ๊ะ! ก็เพราะนายมันน่ารักเกินไปต่างหาก!" (A-Ah! You're Just Too Cute, Okay!?)
-
ซาเอะพยายามสารภาพด้วยท่าทีที่ยังซึนอยู่
-
เคย์เข้าใจ และยอมรับความรู้สึกเธออย่างอ่อนโยน
-
เรื่องราวจบลงด้วยภาพที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันในงานวัฒนธรรม
✨ เรื่องย่อ:
"ซาเอะ ฮานาโอกะ" เด็กสาวที่ปากไม่ตรงกับใจแอบชอบเพื่อนร่วมห้องอย่าง "เคย์ มิคาโดะ" มานาน แต่ไม่เคยกล้าบอก ด้วยนิสัยซึนเดเระจัด ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เต็มไปด้วยความเข้าใจผิดน่ารัก ๆ และสถานการณ์ชวนเขิน ทั้งจากของขวัญที่แอบให้ ภาพถ่ายที่บังเอิญติด และคำพูดที่สื่อความในใจผิด ๆ ถูก ๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอตัดสินใจจะเปิดเผยความรู้สึก…ในแบบฉบับของ "ซึนเดเระ"
ผู้แต่ง : muzcina.ru
ตอนที่ 1: อย่าคิดว่าฉันจะชอบนายนะ!
Episode 1: Don't Think I Like You or Anything!
[ฉากเปิด: เช้าวันจันทร์ ฤดูใบไม้ผลิ ใบซากุระร่วงหล่นในลานโรงเรียน]
(เสียงประกาศจากลำโพง)
ประกาศนักเรียนปีสองทุกคน... อย่าลืมนำใบเลือกชมรมมาส่งภายในสัปดาห์นี้ด้วยนะคะ!
Attention all second-year students... Please submit your club selection forms by the end of this week!
[ซาเอะ ฮานาโอกะ เดินอยู่ในทางเดินโรงเรียน พร้อมถือกล่องเล็ก ๆ ที่ห่อของขวัญสีฟ้าอ่อน]
ซาเอะ (บ่นกับตัวเองเบาๆ):
ชิ... ทำไมเราต้องมาถือกล่องนี่ด้วยนะ...
Tch... Why do I have to carry this stupid box anyway...
ซาเอะ (หน้าแดงเล็กน้อย พึมพำ):
ก็แค่... เป็นของขวัญวันเกิดเฉย ๆ น่ะ ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก!
It's just... a dumb birthday gift, that's all! Nothing special!
[ฮินะ ทาจิบานะ โผล่มาจากด้านหลัง พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์]
ฮินะ:
แหนะ~ กล่องนั่นสำหรับเคย์ใช่ม้า~?
Oho~ That box is for Kei, isn't it~?
ซาเอะ (ตกใจ รีบซ่อนกล่องไว้ข้างหลัง):
บะ... บ้าเหรอ! ใครจะไปทำของขวัญให้อีตานั่นกัน!
A-a-are you crazy?! Who would make a gift for that guy!
ฮินะ (ยิ้มยียวน):
งั้นก็ให้ชั้นแทนก็ได้นะ~
Then I’ll just take it instead~
ซาเอะ (โวยวาย):
ฝันไปเถอะยัยบ้า!!!
In your dreams, you idiot!!!
[ฉากตัดไปที่ห้องเรียน 2-B]
(เสียงกระดิ่งเข้าเรียนดัง)
[เคย์ มิคาโดะ นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะ แสงแดดลอดหน้าต่างตกกระทบอย่างเท่]
เคย์ (ยิ้มบาง ๆ):
อรุณสวัสดิ์ ฮานาโอกะซัง
Good morning, Hanaoka-san.
ซาเอะ (หน้าแดงรีบหันหน้าหนี):
ชิ! อย่าทักแบบนั้นสิ... บ้าจริง!
Tch! Don’t greet me like that... idiot!
เคย์ (หัวเราะในใจ):
(เธอนี่น่ารักชะมัดเวลาทำหน้านั้น...)
(She’s really cute when she makes that face...)
[ในขณะที่คุณครูกำลังสอน ซาเอะแอบเขียนโน้ตใส่กล่องของขวัญ]
ซาเอะ (คิดในใจ):
เขียนอะไรดีล่ะ... ถ้าเขารู้ว่าเป็นเราก็... ไม่ได้นะ! ต้องไม่ให้รู้!
What should I write... If he knows it’s from me... No way! I can’t let him know!
โน้ตในกล่อง: “สำหรับคนที่เกิดวันนี้... ไม่ต้องขอบคุณก็ได้นะ!”
Note in box: "For someone whose birthday is today... You don’t have to thank me or anything!"
[ตอนพักกลางวัน ซาเอะแอบเอากล่องไปวางไว้ในล็อกเกอร์ของเคย์]
ซาเอะ (แอบพูด):
แค่นี้ก็พอแล้ว... เขาจะไม่รู้หรอกว่าเป็นเราแน่ ๆ!
That’s enough... There’s no way he’ll find out it’s from me!
[ทันใดนั้น... เคย์เดินเข้ามาพอดี]
เคย์:
อ๊ะ ซาเอะซัง? เธอมาทำอะไรแถวนี้เหรอ?
Oh, Sae-san? What are you doing around here?
ซาเอะ (สะดุ้งสุดตัว):
ยะ... อย่ามาเรียกชื่อเล่นฉันนะ!! ชั้นไม่ได้สนิทกับนายซะหน่อย!!
D-Don’t call me by my nickname!! We’re not close or anything!!
เคย์ (มองไปที่ล็อกเกอร์ของตัวเอง แล้วเห็นกล่อง):
หืม? ของขวัญเหรอ? จากใครกันนะ...
Hmm? A present? I wonder who it’s from...
[เคย์เปิดกล่อง และอ่านโน้ต]
เคย์ (ยิ้มน้อย ๆ):
“ไม่ต้องขอบคุณก็ได้นะ...” ฮะๆ แบบนี้มันซึนชัด ๆ
"You don’t have to thank me or anything..." Haha, this is totally tsundere.
ซาเอะ (หน้าแดงจัด):
ยะ... อย่าพูดอะไรแปลก ๆ นะ!!! นั่น... นั่นไม่ใช่ของจากฉันซักหน่อย!!!
D-Don’t say weird stuff!!! That’s... That’s not from me or anything!!!
เคย์ (ยิ้มอ่อนโยน มองเธอ):
อื้ม... ถ้างั้นก็ขอบคุณใครคนนั้นไว้ในใจละกัน
Hmm... Then I’ll just thank that someone silently in my heart.
[ซาเอะรีบวิ่งหนี ทิ้งเคย์ไว้กับกล่องของขวัญ]
ซาเอะ (คิดในใจขณะวิ่ง):
บ้าเอ๊ย!! เขายิ้มแบบนั้นอีกแล้ว... หัวใจจะระเบิดอยู่แล้วนะ!!!
Dang it!! He smiled like that again... My heart’s gonna explode!!!
[เคย์ (มองตามหลังเธอ พร้อมรอยยิ้ม)]
เคย์ (คิดในใจ):
แปลกดีนะ... ยิ่งเธอปฏิเสธ ก็ยิ่งอยากรู้จักมากขึ้น
She’s strange... The more she denies it, the more I want to know her.
[ปิดฉากตอนที่ 1 ด้วยเสียงเพลง ED แบบใส ๆ น่ารักๆ]
ตอนที่ 2: เธอที่อยู่ในเฟรมของฉัน
Episode 2: You're Always in My Frame
[ฉากเปิด: เช้าวันอังคาร โรงเรียนมัธยมปลายคิริซากิ ลานหน้าอาคารเรียนหลัก]
(เสียงกล้องชัตเตอร์: แชะ แชะ)
[เคย์ มิคาโดะ เดินถือกล้อง DSLR ถ่ายภาพบรรยากาศช่วงเช้าของโรงเรียน]
เคย์ (พูดกับตัวเองเบาๆ):
วันนี้แสงกำลังสวย... น่าจะได้ภาพดี ๆ
The lighting is perfect today... Should get some good shots.
[กล้องจับภาพต้นซากุระ / อาคารเรียน / นักเรียนเดินผ่านไปมา รวมถึง "ซาเอะ ฮานาโอกะ" ที่อยู่ในเฟรมโดยไม่รู้ตัว]
แชะ!
Snap!
[ตัดไปที่คลับถ่ายภาพ]
ประธานชมรม:
อ้าว เคย์! ได้ภาพอะไรน่าสนใจมาบ้างรึยัง?
Hey Kei! Got anything interesting today?
เคย์:
ก็... พอมีครับ ลองดูไหม?
Well... maybe. Want to check them out?
[เปิดกล้องให้ดูภาพ — ซาเอะติดอยู่ในเกือบทุกรูปแบบไม่ได้ตั้งใจ]
ประธานชมรม (หัวเราะ):
เห~ นี่นายตามถ่ายน้องซึนเดเระคนนั้นอยู่เหรอเนี่ย~
Oh~ Are you stalking that tsundere girl or something~?
เคย์ (ตกใจเล็กน้อย):
หา!? ปะ...เปล่าสักหน่อย! มันแค่... บังเอิญน่ะ!
Huh!? N-no way! It’s just... coincidence!
[ตัดไปที่ซาเอะ นั่งกินข้าวกับฮินะใต้ต้นไม้]
ฮินะ:
เมื่อเช้าฉันเห็นเคย์ถือกล้องอีกแล้วล่ะ~
I saw Kei with his camera again this morning~
ซาเอะ (ทำเป็นไม่สน):
ชิ... ใครสนกันล่ะ...
Tch... Like I care...
ฮินะ (หัวเราะ):
ถ้าเขาถ่ายรูปเธออยู่ล่ะ?
What if he’s been taking pictures of you?
ซาเอะ (หน้าแดง):
หะ!?!? ไม่นะ! อย่าพูดอะไรบ้า ๆ สิ!
Wha!? N-no way! Don’t say weird stuff!
[ต่อมาในห้องคอม ชมรมภาพถ่ายกำลังตัดต่อภาพสำหรับประกวดธีม "School Life"]
สมาชิกชมรม:
เคย์! นายจะส่งภาพไหนเข้าประกวด?
Kei! Which one are you submitting?
เคย์ (ลังเล มองภาพซาเอะกำลังเดินริมรั้ว โรงเรียนยามเช้า):
...รูปนี้ละกัน
...This one.
สมาชิกชมรม (กระซิบขำ):
อืม... มีคนอยู่ในเฟรมด้วยนะ~
Hmm... Someone’s in the frame~
[ข้ามไปวันพฤหัสหน้า กระดานนิทรรศการโรงเรียน ติดภาพถ่ายประกวด — ภาพของเคย์ได้ที่ 1 และมีซาเอะในภาพอย่างเด่นชัด]
ซาเอะ (ยืนดูภาพ ตกใจมาก):
ยะ... ยัยบ้านั่นมันฉันนี่นา!?
Wha... That girl is me!?
[ฮินะเดินเข้ามา ยิ้มกว้าง]
ฮินะ:
แหม่~ โดนจับใส่เฟรมหัวใจซะแล้วสิ~
Aww~ Caught right in the frame of his heart~
ซาเอะ (โวยวาย):
บ้าเรอะ! เดี๋ยวก็โดนตบหรอก!
Shut up! Or I’ll slap you!
[ซาเอะเดินไปหาชมรมถ่ายภาพ (แบบโกรธ ๆ แต่หน้าแดง)]
ซาเอะ:
เฮ้ย! เคย์! นาย... ทำไมถึงใช้รูปนั้นกันหาาาา!!?
Hey! Kei! Why the heck did you use that photo!?
เคย์ (มองเธอ ยิ้มเล็กน้อย):
ก็... มันสวยดีนี่นา
Well... It looked beautiful to me.
ซาเอะ (อึ้งเล็กน้อย หน้าร้อนวาบ):
บ้าเอ๊ย... อย่ามาพูดอะไรบ้า ๆ แบบนั้นสิ!
Idiot... Don’t say dumb stuff like that!
เคย์ (หัวเราะเบา ๆ):
หรือว่า... เธอเขินอยู่?
Or are you... embarrassed?
ซาเอะ:
ปะ... เปล่าสักหน่อย!!!
N-not at all!!!
[เดินหนี แต่ยิ้มบาง ๆ มุมปาก]
[ฮินะ (แอบดูอยู่ไกล ๆ) พึมพำกับตัวเอง]
ฮินะ:
ฮึๆ... ได้เวลาสารภาพรักแล้วล่ะมั้ง~ ซึนเดเระจัง♥
Hehe... Time to confess, little tsundere~♥
[จบตอนด้วยภาพกล้องที่ถ่ายรูปใหม่ — ซาเอะหันหลังให้กล้อง แต่เงาในภาพดูอบอุ่นและนุ่มนวล]
ตอนที่ 3: อ๊ะ! ก็เพราะนายมันน่ารักเกินไปต่างหาก!
Episode 3: A-Ah! You're Just Too Cute, Okay!?
[ฉากเปิด: ใกล้งานวัฒนธรรม โรงเรียนเต็มไปด้วยการเตรียมงาน โปสเตอร์ แสงแดดอุ่นส่องผ่านม่าน]
(เสียงนักเรียน):
ปีสองห้อง B เตรียมร้านคาเฟ่นะ! อย่าลืมเตรียมชุดเมดด้วย!
Class 2-B is doing a maid café! Don’t forget your costumes!
[ตัดไปที่ซาเอะ ยืนพิงผนังตรงมุมอาคาร มองโพสต์อิทที่เขียนว่า “ซ้อมสารภาพ (ลบไม่ได้)”]
ซาเอะ (คิดในใจ):
ให้ตายสิ... ชั้นจะสารภาพจริง ๆ เหรอเนี่ย...?
Seriously... Am I really going to confess...?
ฮินะ (โผล่มาข้างหลัง):
ได้เวลานางเอกขึ้นเวทีแล้ว~
It’s time for our heroine to shine~
ซาเอะ (ตกใจ):
ยะ... ยัยบ้า! จะโผล่มาทำไมไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย!?
I-Idiot! Don’t sneak up on me like that!?
ฮินะ:
ถ้าเธอไม่พูดตอนนี้ นายเคย์อาจถูกใครแย่งไปนะ~
If you don’t say it now, someone else might snatch Kei~
ซาเอะ:
ชิ... ใครจะแย่งหมอนั่นไปกันล่ะ ไม่มีทาง!
Tch... Who would even want to steal that guy! No way!
[ตัดไปที่เคย์ กำลังจัดนิทรรศการภาพถ่ายของชมรม — โซนภาพที่มี "ซาเอะ" อยู่ในทุกเฟรม]
สมาชิกชมรม (แซว):
เฟรมซาเอะจังมาแรงแซงโค้งนะเนี่ย~
The "Sae-chan frame" is stealing the spotlight~
เคย์ (ยิ้ม):
อื้ม... เธออยู่ในทุกช่วงเวลาสำคัญของผมน่ะ
Yeah... She’s in every important moment I’ve captured.
[ซาเอะเดินผ่านมา ได้ยินพอดี — หน้าแดงรุนแรง]
ซาเอะ (พูดเสียงเบา):
อ๊ากกกกกก!! เขา...พูดแบบนั้นได้ยังไงเนี่ย!!
Aaaahhh!! How can he say something like that!!
[ค่ำคืนก่อนวันงาน ซาเอะยืนอยู่บนดาดฟ้า ถือช็อกโกแลตกล่องเล็ก ๆ อยู่ในมือ]
ซาเอะ (พูดกับตัวเอง):
วันนี้ต้องจบทุกอย่าง... ไม่งั้นเราคงหนีความรู้สึกนี้ไม่ได้อีกแล้ว...
Tonight, it all ends... Or I’ll never escape this feeling...
[เคย์เดินขึ้นมา — แสงไฟจากเมืองด้านล่างส่องจาง ๆ]
เคย์:
ซาเอะ...? เธออยู่ตรงนี้เอง...
Sae...? You’re up here...
ซาเอะ (หันหลังให้เขา ถือกล่องแน่น):
ฟังนะ... ชั้นมีอะไรจะบอก...
Listen... I’ve got something to say...
(เงียบกะทันหัน)
ซาเอะ:
ยะ... อย่าคิดไปเองล่ะ! มันไม่ใช่ว่าชั้นรู้สึกอะไรกับนายนะ! ก็แค่... แค่นายมันน่ารักเกินไปต่างหากล่ะ!! เข้าใจมั้ยห๊าาาา!!!
D-Don’t get the wrong idea! It’s not like I feel anything for you! It’s just... you’re just too cute, okay! Got it!?!
(เงียบอีกครั้ง)
เคย์ (ยิ้มอ่อน เดินเข้ามาใกล้เธอ):
เข้าใจแล้วล่ะ... ขอบคุณนะ ซาเอะ
I get it... Thank you, Sae.
ซาเอะ (ตาเบิกกว้าง):
หะ... ห๊า!? นายไม่ได้ล้อกันใช่มั้ย!?
Wha... HUH!? You’re not messing with me, are you!?
เคย์:
ชั้นก็... ชอบเธอเหมือนกัน
I like you too.
[เสียงลมพัดอ่อน ๆ กลีบซากุระปลิวตามสายลม ทั้งสองยืนอยู่ใต้แสงดาว]
[ตัดไปเช้าวันถัดมา — งานวัฒนธรรมเต็มไปด้วยผู้คน ร้านเมดคาเฟ่ห้อง 2-B มีซาเอะแต่งชุดเมดเขินจนเดินไม่ได้]
ฮินะ (หัวเราะหนักมาก):
อ๊าาา~ ซึนเดเระในชุดเมดนี่โคตรคุ้มเลย~
Aww~ A tsundere in a maid outfit? Priceless~
ซาเอะ:
อย่าจ้องนะ! อย่ามองนะ! บ้าเอ๊ยยย!!
Don’t stare! Don’t look! Stupidddd!!
[ตัดมาที่นิทรรศการภาพถ่ายกลางงาน เคย์แสดงภาพสุดท้าย — ภาพของเขาและซาเอะยืนใต้ต้นซากุระ ยิ้มให้กัน]
คำบรรยายใต้ภาพ: “อยู่ตรงนี้เสมอ... แม้ไม่ได้ตั้งใจจะถ่าย”
Caption: "Always there... even when I didn't mean to take the shot."
[เสียงประกาศเริ่มเพลงปิดงาน]
(เสียงเพลงโทนอุ่น เข้ากับบรรยากาศตอนเย็น)
[ซาเอะเดินมาหาเคย์ข้างเวที พร้อมรอยยิ้มแบบประหม่า]
ซาเอะ:
ก็แค่... อยู่ข้าง ๆ ชั้นไปแบบนี้แหละ... จนกว่าจะหมดวัน...
Just... stay by my side like this... until the day ends...
เคย์ (จับมือเธอเบา ๆ):
แล้วหลังจากวันนั้นล่ะ?
And after that day?
ซาเอะ (หน้าแดงจัด):
ยะ... อย่าทำให้มันเขินไปกว่านี้สิ บ้าจริง!!
D-Don’t make it even more embarrassing! Idiot!!
[กล้องค่อย ๆ ซูมออก — ภาพทั้งสองคนยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟและเสียงหัวเราะรอบตัว]
(เสียงในใจของซาเอะ):
บางที... ซึนเดเระแบบเราก็แค่ต้องมีคนที่ยอมรับ... ทั้งหมดของเรา
Maybe... a tsundere like me just needed someone who accepts... all of me.
[Fade out — โลโก้เรื่องปรากฏพร้อมเสียงจังหวะเบา ๆ ที่ทำให้หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง]
— End of Episode 3 / Final —
ตอนพิเศษ: หิมะแรกกับคำว่าชอบSpecial Episode: First Snow, First "Like"
[ฉากเปิด: ฤดูหนาวมาเยือน เมืองถูกปกคลุมด้วยหิมะบาง ๆ เสียงลมหนาวพัดเอื่อย ๆ]
(เสียงจากประกาศโรงเรียน):
ทุกชมรมงดกิจกรรมเย็นวันนี้เนื่องจากอากาศเย็นจัดค่ะ
All club activities are canceled this evening due to the cold weather.
[ตัดไปที่ลานหน้าโรงเรียน — ซาเอะกับเคย์ยืนดูหิมะตกครั้งแรกของปีด้วยกัน]
ซาเอะ (มองขึ้นไปบนฟ้า):
หิมะแรก... นี่มันเร็วเกินไปหรือเปล่านะ?
The first snow... Isn't it a bit early this year?
เคย์:
แต่ก็ดีนะ... มันทำให้ฉันได้ดูมันกับเธอ
But it’s nice... It means I get to watch it with you.
ซาเอะ (เขิน หันหน้าหนี):
บะ... บ้ารึเปล่า! ใครอยากดูกับนายกันล่ะ!?
A-a-are you stupid!? Who wants to watch with you!?
[แต่อีกมือหนึ่งกลับยื่นซองเล็ก ๆ สีแดงให้เขา — ข้างในเป็นถุงมือคู่หนึ่ง]
ซาเอะ:
ก็แค่... มันลดราคาน่ะ! อย่าเข้าใจผิดล่ะ!
I-it was on sale, okay!? Don’t get the wrong idea!
เคย์ (รับมา ยิ้มบาง):
งั้นฉันจะใส่มันทุกวันเลย... จนหิมะละลาย
Then I’ll wear them every day... until the snow melts.
[ทั้งคู่เดินไปพร้อมกันใต้หิมะที่โปรยปราย]
[ตัดไปที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แถวหน้าสถานี — บรรยากาศอบอุ่น]
เคย์:
รู้ไหม... หิมะนี่เหมือนเธอเลย
You know... Snow is kind of like you.
ซาเอะ:
หา!? หมายความว่าไง!? ชั้นไม่ใช่ก้อนขาว ๆ เย็น ๆ ซะหน่อย!
Huh!? What’s that supposed to mean!? I’m not some cold, white puffball!
เคย์ (หัวเราะเบา ๆ):
ก็...ดูเย็นชา แต่จริง ๆ แล้วอบอุ่น... ถ้าได้สัมผัสนานพอ
Well... It seems cold, but actually warm... if you touch it long enough.
[ซาเอะนิ่งไปชั่วครู่ มองออกไปนอกหน้าต่างร้าน]
ซาเอะ (พูดเบา ๆ):
ชั้นก็... ชอบนายนะ... แบบจริง ๆ น่ะ
I... I really like you... for real.
เคย์ (ประหลาดใจ แต่ยิ้มอย่างอ่อนโยน):
ชั้นรู้แล้วล่ะ... ขอบคุณนะ ซาเอะ
I know already... Thank you, Sae.
[กล้องแพนออกไปนอกหน้าต่าง — หิมะตกต่อเนื่อง มีรอยเท้าสองคู่บนถนน]
(เสียงในใจของซาเอะ):
ฤดูหนาวที่เคยหนาวเหน็บ... อบอุ่นขึ้น เพราะเขาอยู่ตรงนี้
Winter used to feel cold... but now it’s warm, because he's here.
— End Special Episode —
0 ความคิดเห็น